Laat me beginnen met even verwoorden wat we allemaal denken.

Holy shit.

Vier dagen geleden was ik nog grapjes aan het maken over de mensen die dat hele coronaverhaal serieus namen. Nu vind ik mijzelf van vier dagen geleden een enorme sukkel. Zo snel kan het gaan.

In tijden van crisis komen mensen dichter bij elkaar, zeggen ze. Alleen deze bitch van een virus zorgt er nou juist voor dat dat fysiek even niet kan. Anders had ik het stiekem wel mooi gevonden allemaal: de chaos, de onvoorspelbaarheid, het feit dat het ineens voor de volle honderd procent nog maar over één ding gaat – ik gedij wel op een beetje opschudding. 

Toen ik in 2016 door San Francisco dwaalde op de dag na de presidentsverkiezingen, hing er ook zo’n sfeer in de stad. Alsof de naam van die clown ineens tastbaar in de lucht hing en overal half gefluisterd, in cafés, in boekwinkels, in de straten, uit de monden viel. Trump. Trump. Trump. Een soort broeierig gevoel van samenzweerderigheid, aangestoken door een klein beetje angst, maar dat vooral brandde op iets dat volgens mij in ons allemaal sluimert, al is het in een diep, duister hoekje. Dat we het ook wel lekker spannend vinden allemaal. De aantrekkingskracht van het onheil. 

Een beetje zoals Milan Kundera in De Ondraaglijke Lichtheid van het Bestaan schreef over hoogtevrees. Dat dat niet de angst is om te vallen, maar juist het verlangen om te vallen waar we ons angstig tegen verzetten. Ken je dat gevoel wanneer je over een brug loopt, dat je dan denkt: “ik zou mezelf hier zo over die railing kunnen slingeren”? Of dat er op het perron een trein aan komt razen en je denkt: “ik hoef alleen maar..” Dat gevoel dat het met één beslissing, een fractie van een seconde maar, allemaal over kan zijn. Niet dat je dood wilt, helemaal niet, maar toch. Het zóu in theorie gewoon kunnen.

Bizar allemaal wat er door je hoofd gaat, als je zo in de leeggeplunderde Albert Heijn staat. En ondertussen sta je daar, tien minuten al, te proberen een plan B te bedenken voor het eten vanavond. Terwijl je alleen maar die quote van Kundera door je kop hebt stuiteren en er in de Allerhande van deze week alleen recepten worden aangeraden waar niks meer voor te krijgen is. 

Quarantainekoken: daar gaan we dan.

Wat nu? Nou, ik kan je dus niet goed uitleggen wat jij moet doen, want ik weet niet wat ze bij jouw supermarkt nog hebben liggen voor schamele voorraad. Maar ik kan je wel vertellen wat ik heb gedaan, zodat je misschien wat voorbeelden eruit kunt halen. Koken heeft geen regels, en dat is een regel die des te belangrijker is in een tijd waarin je moet roeien met de riemen die je hebt. 

Quiche, werd het vandaag. Ik zag een pakje bladerdeeg liggen, en dacht: BINGO. Ik had nog een broccoli liggen (wilde ik pasta mee maken, kon dus niet) en nog wat andere troep en zoals ik al eens eerder heb gezegd, is quiche het ultieme kliekjesgerecht.

Ik zocht er een pakje slagroom bij en een doosje eieren (hadden ze nog, gek genoeg!). Ik snaaide een pakje makreelfilet, een zakje kaas, een blikje linzen, en een paar preien bij elkaar, en peerde ‘m naar huis met de buit.

Met quiche werkt het dan ongeveer zo:

Stap 0:

Leg je bladerdeegdingen even los van elkaar op de tafel zodat ze ontdooien en je ze straks na stap 1 kunt gebruiken.

Stap 1.

Zorg dat alle groenten die je erin gaat gooien beetgaar zijn, zodat je niet op rauwe takken hoeft te kauwen terwijl de bovenkant van je quiche geblakerd is.

In mijn geval betekende dat: even de broccoli in een gietijzeren koekenpan opbakken, scheutje water erin en even in de oven laten wegkoken. De prei had ik in ringetjes gesneden en in een ander koekenpannetje op hoog vuur gebakken met wat knoflook en wat kruiden. Op het moment dat het dan allemaal wat te heet wordt en het bijna begint te verbranden, giet je er een klein scheutje bouillon (of in mijn geval, bouillon en wijn) overheen om de temperatuur wat omlaag te brengen en de smaak te binden. Niet teveel, half glaasje is meer dan genoeg lijkt me. Als dat verdampt is ben je wel zo’n beetje klaar. Alles bij elkaar in een kom gedaan, en doorgestoomd naar stap 2.

Stap 2.

Prepareer je taartvorm. Als je stap 0 gevolgd hebt, zijn je bladerdeegdingen nu mooi ontdooid. Vind een manier om een ronde vorm te bekleden met vierkante lapjes deeg. Good luck with that.

Stap 3.

Maak een mengsel van ei en room en kaas en wat kruiden (als je twijfelt wat er bij de rest van je ingrediënten past: tijm past altijd) om je quiche te binden.

Stap 4. 

Schep de groenten en vulling in de taartvorm en giet het kaaseimengsel eroverheen. Zet het 30 minuten in een oven van 180 graden. Check voordat je gaat eten of het gaar is door een klein sneetje te maken in de taart. Als ‘t nog supernat is allemaal en de bovenkant wel gebruind is, kan je een bakpapiertje of wat aluminiumfolie op de bovenkant leggen en het nog even in de oven zetten. Of je kunt het gewoon opdrinken. Het is tenslotte crisis.