Ik herinner me nog die zomeravonden in mijn studententijd dat het weer goed genoeg bevonden werd om de barbecue de straat op te sleuren. Op een gevariëeerd assortiment keukenmeubilair zaten we dan een beetje bier te drinken en praatjes aan te knopen met de passerende stadsgekkies. “Ik zoek een doel,” gooide een extra morsig exemplaar op een van die avonden bij het voorbijstrompelen in de groep. Wij lachen natuurlijk. Gekke viezige vent.
Op een van die avonden ontdekte ik na veel geëxperimenteer het geheim van pastasalade. Tot dan toe was pastasalade vaak niet veel meer dan opvulling van de maag, een pragmatisch kostenbesparend cement voor als het vlees dat we konden betalen niet genoeg was om onze knorrende studentenbuikjes tot zwijgen te manen.
Het was misschien niet een ontdekking van het caliber van een roeping of een levensdoel, maar in elk geval kon ik vanaf dat 
moment wel pastasalade maken waar je op z’n minst iets meer plezier aan beleeft dan alleen maar het plichtmatig afhouden van een wisse hongerdood.
Wat volgt is mijn standaard toevlucht als er weer eens gebarbecued moet worden. Het zit een beetje in de Griekse hoek door de feta en olijfjes, en de romige citroen-olijfoliedressing schijnt er een vrolijk, fris zonnetje op. Erg fijn allemaal.
Deze boodschappen moet je doen (voor een man of 4 als de pastasalade een substantiëel deel van je maaltijd is, of als je er veel andere zooi bij eet kun je er met 6 à 7 ook wel van eten):
- 1 zakkie pasta, (fusili, die houdt de saus en feta en whatnot beter bij elkaar dan andere pastasoorten)
- 1 blokje feta
- een handvol lekkere olijven (deze zijn duur, maar buttfuckingly delicious)
- 5 zongedroogde tomaatjes, fijngehakt
- 1 courgette, in blokjes ter grootte van spekreepjes
- rozemarijn, een takje indien vers, een theelepeltje als je alleen gedroogd kon krijgen
- Honing
- 1 rode ui
- 1 scheutje goeie rode wijnazijn, of een halve citroen
- Peper, zout
- 1 teentje knoflook
- Eventueel: biologische spekreepjes
- 1 bekertje crème fraîche
- Die andere helft van die citroen
- 1 teentje knoflook
Heb je dat allemaal? Mooi.
Zet een pan met water op het vuur voor de pasta. Beetje zout erin, of een bouillonblokje. Je weet wel, zoals je altijd hoort te doen. De pasta mag je iets langer koken dan je normaal zou doen, ik zou zelfs een klein beetje over de op het pak aangegeven tijd heengaan. Een minuutje of zo (I know, I know, echt een doodzonde). Begin vast met dingen snijden terwijl je wacht op het aan de kook raken van het pastawater.
Begin met de rooie ui, die gaan we namelijk soort van inmaken. Geen zorgen, dat is minder ingewikkeld en oubollig dan het klinkt. Snij de ui zo fijn als je kan. Als het je lukt om ze zo fijn te snijden dat je erdoorheen kan kijken, mag je ze in halve of hele flinterdunne ringen laten. Anders moet je het hebben van gewoon hele kleine snippers. Het helpt enorm om een beetje een scherp en fatsoenlijk mes te hebben, maar daar heb ik het nog wel een keertje met je over.
Als de ui is fijngesneden, doe je de snippers/sexy doorschijnende ringengevallen in een kommetje, met een snufje groffe zoutkorrels en een kneepje citroen of een heel klein scheutje rode wijnazijn. Net genoeg dat alle uitjes net een beetje nat zijn, niet dat ze tot over hun uienoortjes onderstaan in het zuur. Masseer nu stevig het zout en de azijn/citroen met je vingers in de uitjes en zet het opzij.
Pak nog een schaaltje, en kiep daar de creme fraiche in. Knijp er het sap van een half citroentje in, pers een klein teentje knoflook erin, doe er vier eetlepels goeie extra virgine olijfolie bij en roer het door elkaar tot een luchtig, romig lichtgeel mengsel.
Nu kookt je pastawater vast al wel, toch? Plons de pasta in de pan en zet daarnaast een koekenpan op hoog vuur. Bak nu de spekjes, als je die hebt, en als die een beetje bruin zijn geworden doe je er een platgemept teentje knoflook bij, samen met de blokjes courgette en de rozemarijn. Doe er ook een eetlepeltje honing bij en roer het door elkaar met een plastic spatel. Dit wordt echt een fantastische tegenhanger van de zurige roomdressing en de ingemaakte uitjes. Bovendien zorgt deze pan ervoor dat je hele huis meteen bitchin’ lekker gaat ruiken.
Als de courgette een beetje gebruind is, zet je het vuur uit en blus je het af met een schepje pastawater of een piepklein scheutje witte wijn. Als het lekker sist zodra je het vocht in de pan doet, is het goed, zodra het dat niet meer doet moet je geen vocht meer toevoegen. Het moet geen verzopen natte bende worden.
Hak tot slot de zongedroogde tomaatjes fijn, verkruimel de feta en flikker alle vaste ingrediënten in een grote schaal. Giet de pasta af (bewaar een beetje water), spoel het af onder de koude kraan en doe het in de schaal. Schep het kommetje dressing door de pasta, en voeg een klein beetje pastawater toe zodat het geheel lekker slushy klinkt. Garneer het met een paar blaadjes basilicum, giet er een klein scheutje lekkere olijfolie overheen. Eet het lauwwarm, in een park, met je beste vrienden om je heen. Midden tussen de filosoofzwervers.
OPEN JE MUIL 
