Mac & cheese is zo ongeveer het beste wat je kan overkomen als je enorme honger hebt. Ik heb het er al wel eens eerder over gehad. Toen kwam ik met een versie van mac & cheese die weliswaar nog steeds fucking lekker is, maar toch iets miste, voor mijn gevoel. Dus ik heb mezelf maar even voorbijgefietst met een nog betere versie. Mac & cheese 2.0 zou je het kunnen noemen.

Het is het beste van lompe pasta, teruggebracht tot zijn absolute essentie. Gedestilleerde decadentie. Pasta, kaas, korstje erop in de oven. Meer heeft de hongerige mens niet nodig.

Boodschappenlijstje (voor een man of 4):

500 g Macaroni. Mag ook fussili zijn. Beide pastasoorten hebben hun voordelen en nadelen – experimenteer en volg je hart/maag.

Kaas
Ik doe vaak een mengsel van
– 1 zakje oude geraspte kaas,
– 1 zakje jonge geraspte kaas
– 3 tot 5 plakjes van die felgele rubberen cheddar, puur omdat die zo lekker enthousiast meedoet met het smeltprogramma
– en vers geraspte parmezaan (een kleine hand vol).

Shit om de cheese en de mac te mengen (en voor de smaak)
Melk
een klontje boter
een eetlepel mosterd
een grote theekop vol pastawater met bouillon
een geperst teentje knoflook

Shit om een korstje te bouwen
Paneermeel
Klein klontje boter
Meer geraspte kaas (half zakje)
Peper
Zout
Tijm en/of oregano

Instructies:

Stap 1. Breng water met wat bouillon aan de kook. Anders dan ik vorig jaar zei, is het geen ramp als de pasta niet zwemt in een gigantische hoeveelheid water. Sterker nog, hoe minder water je gebruikt, hoe meer zetmeel erin zit, wat de pasta en de kaas nog betere vriendjes met elkaar laat worden, als je begrijpt wat ik bedoel.

Mijn strategie is deze: kieper zoveel pasta in een pan als je denkt nodig te hebben en giet er kokend water uit de waterkoker bij tot er ongeveer een centimeter water boven de pasta staat.

Kruimel er een bouillonblokje in en kook het 1 minuut minder dan op het pak staat voor al dente.

Stap 2. Giet de pasta af, bewaar het pastawaterbouillongebeuren. Als je het weggooit ben je af en mag je niet meer meedoen. I’m serious. Ga maar pizza bestellen ofzo.

Stap 3. Doe de pasta terug in de pan en roer alle ingrediënten onder het kopje ‘kaas’ er doorheen: een klontje boter, een handjevol parmezaan, een paar plakjes van die radioactieve cheddar, een heel pakje oude kaas en een half pakje jonge (of een andere combinatie van kazen, zolang je maar een half pakje geraspte kaas overhoudt), een eetlepel mosterd, een geperst teentje knoflook. Giet er nu om en om een klein scheutje melk en pastawater doorheen terwijl je alles doorroert totdat het nog net van die kaasdraden aan je lepel vormt en het echt megazompig is. Het moet echt bijna vloeibaar zijn. Veel vloeibaarder dan je denkt, want een deel van het vocht verdwijnt nog als je het in de oven zet. Vertrouw me. Giet het kaaspastamengsel in een ovenschaal.

Stap 4. Doe alles uit het hoofdstuk ‘shit om het korstje te bouwen’ in het halfvolle pakje kaas. Schud het door elkaar als een dolle. Strooi het geheel min of meer gelijkmatig uit over de pasta in je ovenschaal.

Stap 5. Zet de schaal in een teringhete oven. Die van mij gaat tot 250 graden zegt-ie. Of dat waar is weet ik niet, mijn oven komt uit de jaren vijftig of zo en heeft misschien in al die jaren abuse een lichte neiging tot overdrijven ontwikkeld, maar ik geef ‘m het voordeel van de twijfel en zet ‘m op 250.

Stap 6. Haal ‘m na een paar minuten uit de oven als het korstje mooi goudbruin is geworden. Schep de pasta op een bord of in een opengesperd gezicht.

Stap 7. Er is geen stap 7. Je bent klaar en je honger is gestild. Ga naar huis man.