Okee stop maar met zoeken, ik heb het meest trieste recept ooit gevonden. Het stond achterop een pak gedroogde bonen. Ik heb het bewaard om als ik ooit mijn allerdiepste dieptepunt bereik, als het noodlot mij van alle kanten bestookt met terreur, ik dit recept in mijn wit weggetrokken vuisten kan knellen en denken: “zó diep ben ik nou ook weer niet gezonken.

Hier is ie:

Welja. “Week de bonen eerst even een casual motherfucking 8 tot 12 uur.” Tuurlijk joh. Ik heb net het ongeluk in eigen gestalte in zijn holle oogkassen gekeken, en daar krijg je honger van, maar ik wacht wel even een dag. Tot ik kan beginnen met koken.

“Gooi het hele hoopje verdriet in een pan met kokend water en breng het EVENTUEEL met wat zout op smaak.” Wat ìs dit voor armoede?

“Kook het nog anderhalf fucking uur en flats het zo, hups, op een splinterhouten tafel. Of in iemands opgehouden magere handjes. “

En dan?! Moeten we gewoon kale bonen vreten nu? Met EVENTUEEL een beetje zout? (Wel naar smaak). Wat een ellende.

Fuck you, raar treurnisrecept, ik ga chili maken.